POŚWIĘCENIE NOWEGO KONFESJONAŁU

W niedzielę (22 czerwca) w 3. rocznicę konsekracji ołtarza oraz rekonsekracji naszej świątyni, na Mszy Świętej o godz. 18:00 ks. Proboszcz Mirosław poświęcił nowy KONFESJONAŁ, będący darem i wotum parafian oraz przyjaciół naszej parafii z okazji trwającego Roku Jubileuszowego 2025. Konfesjonał wykonany jest w stylu gotyckim, pasującym do wnętrza kościoła. Jest obustronny a więc umożliwiający spowiedź z obu stron oraz dźwiękoszczelny, zapewniający dyskrecję i komfort spowiedzi. Dziękujemy wszystkim naszym ukochanym parafianom i przyjaciołom parafii za finansowe wsparcie tej inwestycji. Wierzymy, że ten piękny, dębowy konfesjonał będzie służył kolejnym pokoleniom ludzi wierzących z Goleniowa i okolic.

Konfesjonał wykonał Zakład Stolarski ZBIGNIEW JEZIERSKI. Zakład ten istnieje od 1977 r. Jest to firma rodzinna, którą od roku 2000 kieruje syn mistrza. Prawie 43-letnie doświadczenie sprawia, że firma oferuje swoim klientom najwyższy poziom świadczonych usług. Kompleksowe usługi stolarskie firma wykonuje na rzecz klienta indywidualnego, jak również na rzecz placówek szkolnictwa, oświaty i kultury, firm i zakładów, a przede wszystkim na rzecz kościołów i obiektów sakralnych.

Trochę historii: konfesjonały kościelne, jakie obecnie znamy, pojawiły się dopiero w XVI wieku, po Soborze Trydenckim. Wcześniej Kościół wyznaczył w przestrzeni świątyni konkretne miejsce sprawowania sakramentu pokuty i pojednania. Sakrament pokuty w ciągu 20 wieków historii Kościoła przeszedł najwięcej zmian spośród wszystkich siedmiu sakramentów. Wyznanie grzechów od początku zawsze odbywało się w tajemnicy – „na ucho”. Pokuta, forma wynagrodzenia Bogu i społeczeństwu, mogła być publiczna. Zwłaszcza jeśli dotyczyło to dokonania zła na forum wspólnoty. Jednak samo wyznanie winy zawsze było w dyskrecji. Tu nie ma i nie będzie żadnego odstępstwa od tego.

Kapłan, który spowiadał, zawsze siedział, nigdy nie spowiadano na stojąco. To jest pewien znak – urzędu, duchowej władzy. Ktoś, kto ma władzę, siedzi na odpowiednio przygotowanym do tego miejscu. Pierwsze siedzenia dla spowiadających kapłanów były skonstruowane na wzór krzesła sędziego w prawodawstwie cywilnym. Polecenie Jezusa z Ewangelii Janowej „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” dotyczyło w rzeczy samej władzy sądzenia.

To ruchome krzesło dla kapłana (o którym wspominają pierwsze przekazy historyczne) znajdowało się w przestrzeni prezbiterium, najczęściej między dosuniętym do ściany ołtarzem a balaskami. Świadczy to o tym, że chociaż spowiedź była w tajemnicy, to jednak ludzie mogli akt spowiedzi widzieć. O ile na ołtarzu dokonuje się przemiana istotowa, mocą Ducha Świętego, nad materią chleba i wina, o tyle w sakramencie pokuty – przemiana ta dotyczy człowieka, zamieniającego się z grzesznika w pojednanego.

Przegroda pomiędzy spowiednikiem a penitentem pojawiła się jako nakaz w XVI w. Dokonało się to na skutek zabiegów św. Karola Boromeusza. Dopiero 100 lat później w Rytuale Rzymskim (jednej z ksiąg obrzędowych Kościoła rzymskokatolickiego) pojawił się zapis, że spowiednik ma być oddzielony od „spowiadających się kobiet” kratą lub perforowaną deską. Następnie zaś w XVII w. tradycję tę wzbogacili jezuici i wprowadzili klęcznik z kratką. Natomiast pełne, zabudowane konfesjonały pojawiły się w XIX w.

I jeszcze jedna ciekawostka: nigdy nie było obowiązku całowania stuły przez penitenta, ani też pukania w konfesjonał przez spowiednika. Całowanie stuły wzięło się z szacunku wobec posługi spowiadającego kapłana. Ta czynność, podobnie jak pukanie na koniec spowiedzi, nie należą do istoty sakramentu pokuty, ale są praktykowane. W duchu starej i poczciwej tradycji.